Oude fotoboeken en tijdschriften met beeldmateriaal van verre oorden, verdwenen steden en oude beschavingen dienen als uitgangspunt voor de collages van Stijn Mulder (1985). Zo verwijst de serie Dubrovnic Raguse naar de oorsprong van Dubrovnic, de stadstaat Ragusa, die in de 16e eeuw kon wedijveren met het oppermachtige Venetië. En in de serie Revised Paradise zet Mulder de schepping naar zijn hand. Of neem de serie Holy Land, waarin gedroogde stukken klei het landschap en de bouwwerken letterlijk lijken te overweldigen. Voor zijn meest recente serie, Palais de Versailles, vormde een honderd jaar oud boekje met panoramafoto’s van het Franse paleis het startpunt. De weelderige interieurs en barokke bouwstijl vind je er niet in terug, maar waren gek genoeg juist de elementen die hem in eerste instantie intrigeerden. Mulder schiep zijn eigen droompaleis Versailles.
Bij het maken van de collages gaat Mulder op een bijna intuïtieve manier te werk. Door delen weg te schilderen, elementen te reconstrueren of andere toe te voegen, is het originele beeld vaak niet meer herleidbaar en ontstaat een geheel nieuwe voorstelling. Hij experimenteert daarin met uiteenlopende materialen zoals klei en gevonden bouwmaterialen (isolatieplaten, folies, steen, hout). De tactiliteit van het werk prikkelt de zintuigen en nodigen de kijker uit om in het geheimzinnig gelaagde werk te verdwalen.
Stijn Mulders intieme collages bezitten een monumentale kwaliteit. Wie dichterbij komt, ontdekt allerlei verrassende details, die nog eens worden versterkt door de illusionistische wisselwerking van twee-en driedimensionaliteit. Pas bij deze nadere beschouwing zie je de hand van de meester, de kunstenaar/architect – die over elk detail, ogenschijnlijk willekeurig aangebracht, heeft nagedacht.
