Deeltjes & golven

De nieuwe werken van Gabriëlle van de Laak (1958) wekken de suggestie van vloeiende beweging, voor één moment stilgezet. De vormen lijken zich niets aan te trekken van de compositie, van hun eigen contouren en van de begrenzing van het doek. Hetzelfde gevoel overvalt je wanneer je haar werken op papier bekijkt. Van de Laak werkt hierbij met verf en textiel. Verf krijgt onder haar handen de uitstraling van doek en het textiel neemt de gedaante aan van een fresco. Zij schildert onlogische logica: deeltjes kunnen golven worden en vice versa. Het getoonde lijkt steeds een fractie van een veel groter, onmeetbaar geheel en het doek lijkt zich tot in het oneindige te willen uitstrekken. Haar werk biedt de beschouwer een intuïtieve glimp van de absolute werkelijkheid, van de ordening van het universum. Juist omdat deze zich niet laat meten en daardoor niet tastbaar is, ben je je als toe­schouwer misschien nog wel meer bewust van de grenzen van het hier en nu, van de tijd die voort tikt.